Glasvezelnetwerk in huis

Als je voortdurend grote bestanden zoals video’s, back-ups of VM-images naar of van een centrale server kopieert of er juist bestanden vanaf haalt, moet je bij de meeste netwerk installaties een flinke portie geduld hebben: het gangbare gigabitethernet via een twisted-pair-koperkabel verplaatst de gegevens in het beste geval met 115 MB/s over het netwerk.

Moderne massa-opslagmedia werken veel sneller: SATA-ssd’s halen een snelheid meer dan 500 MB/s en sommige NVMe-ssd’s zelfs meer dan 3000 MB/s. Gebruikers moeten daarbij wachten op het netwerk in plaats van andersom.

Veel nieuwe routers en netwerkaansluitingen van pc’s bieden al 2,5 Gbit/s of zelf 10Gbit/s poorten aan. Als je van plan bent de infrastructuur van je thuisnetwerk aan te pakken, is een overweging om in plaats van koperen netwerkkabels te kiezen voor een glasvezelnetwerk.

Glasvezel aanleggen

Bij optisch ethernet lopen de twee transmissierichtingen traditioneel over twee media, namelijk optische vezels, langs elkaar in een kabel. Voor de te overbruggen afstanden in lokale netwerken worden multimode-kabels (OM) en SFP+ optische modules voor 10GBase-SR (Short Reach) gebruikt. Die laatste zijn verkrijgbaar vanaf 30 euro, als paar soms voor circa 40 euro.

Multimode-patchkabels van de kwaliteitsklasse OM3 (300 meter bereik bij 10 Gbit/s) met LC-connectoren die overeenkomen met de SR-modules, worden kant-en-klaar als eindproduct aangeboden in lengtes tussen 0,5 en 50 meter. Een kabel van 10 meter kost ongeveer 15 euro, 50 meter heb je voor rond 40 euro. In principe kunnen deze kabels net als koperen kabels worden gelegd, maar ze verdragen minder mechanische belasting: je mag er niet heftig aan trekken of ze meer buigen dan de toegestane buigradius, anders kunnen de haardunne vezels binnenin breken. Dat is ook iets om rekening mee te houden als je (reserve)kabels opbergt.

Nog sneller glasvezel

Bidirectionele optische modules (bidi) zijn ook al enige tijd op de markt. Die transporteren in beide richtingen via één vezel, op verschillende golflengten. Dit maakt het mogelijk om de bandbreedte van een gelegde kabel te verdubbelen, omdat er niet slechts één ethernetverbinding overheen kan worden geregeld, maar twee.

Multigigabit-ethernet tussen pc’s en switches loopt net als het bekende gigabit-ethernet over koperkabels met RJ45-connectors. Voor 10Gbit/s-verbindingen over enkele meters tussen apparaten in 19inch-racks zijn Direct-Attach-kabels in SFP+-poorten geschikt. Langere afstanden overbrug je met een optische verbinding (10GBase-SR-module, multimode-glasvezelkabel).

Als er een keer vezelbreuk optreedt, kan de ethernetverbinding weer tot leven gewekt worden door de conventionele modules te vervangen door modules die geschikt zijn voor bidi. Een paar voor 10-gigabit-geschikte bidi-modules, bijvoorbeeld Ubiquiti’s UF-SM-10G-S, zijn er voor ongeveer 160 euro. Dat is misschien geen koopje, maar het is vaak goedkoper en sneller dan het trekken van een nieuwe kabel.

Vanwege de spectrale scheiding moet je de bidi-modules altijd in paren met bijpassende ‘kleuren’ gebruiken: daarbij zendt de ene op 1270 nanometer, de andere ontvangt daarop. Voor de tegenovergestelde richting gebruiken beide een tweede golflengte, bijvoorbeeld 1330 nm.

Geen voeding

Er is iets wat glasvezels zeker niet kunnen. In tegenstelling tot koperdraden transporteren ze geen energie. Snelle wifi-accesspoints hebben dus een aparte voeding nodig, in plaats van dat dit direct vanuit de switch gebeurt via de netwerkkabel. Accesspoints met SFP+-slots zijn daarom zeldzaam.

(de informatie in dit artikel komt uit c’t 10/2020, p.60, met medewerking van Ernst Ahlers en Marco den Teuling)

Wil je op de hoogte blijven van het laatste IT-nieuws en de nieuwste online-artikelen? Meld je dan hier aan voor onze nieuwsbrief: