Ondanks de opkomst van spraakassistenten, zijn bij pc’s een muis en toetsenbord de belangrijkste middelen om het apparaat te bedienen. De touchpad bestaat al meer dan 25 jaar en is een vast onderdeel van moderne laptops. We bekijken de opkomst en nieuwe ontwikkelingen.
Voor veel gebruikers is de touchpad een van de belangrijkste middelen om hun (laptop-)computer te bedienen. Tegenwoordig zien we weer grote veranderingen op dit gebied, zoals touchpads die ook als extra scherm dienen. Maar hoe is die ontwikkeling eigenlijk begonnen?
Vóór de touchpad
De touchpad is niet altijd zo’n vertrouwd beeld geweest. Maar een muis was vroeger net zo min standaard. Bij systemen die vooral met tekstcommando’s worden bediend, zoals Unix of MS-DOS, voldoet een toetsenbord voor de bediening. Met de eerste Windows- en Macintosh-systemen (rond 1985) werden muizen langzaam een beetje populair. De trackball dateert al van voor de muis, en dat was dan ook de eerste oplossing die in laptops werd ingebouwd. Bij andere laptops kon je een trackball als accessoire op de zijkant vastklikken.
De opkomst van touchpads
Begin jaren 1990 verschenen de eerste laptops met een ‘sensorvlak’, zoals modellen van Olivetti. Die werkten niet zoals huidige capacitieve touchpads, maar reageerden op druk. In die tijd begonnen grafische besturingssystemen ook aan populariteit te winnen, onder andere na de introductie van Windows 3.1 in 1992 en Windows for Workgroups 3.11 in 1993.
Rond 1995 verschenen al meer laptops met ‘trackpads’. Zo was de PowerBook 500-serie de eerste reeks Apple-laptops met zo’n invoerapparaat ingebouwd. Tot die tijd gebruikte Apple een trackball. Bij de laptops in deze tijd zat de trackpad al op een vergelijkbare positie als bij huidige laptops, onder het toetsenbord.
Het eerste goed verkrijgbare model trackpad was de GlidePoint van Cirque, pas later kwam Synaptics met hun TouchPad.
De touchpad wordt standaard
De TouchPadTM van fabrikant Synaptics werd zo populair, dat dit een generieke naam werd voor het ‘aanraakvlak’ op laptops. Een van de redenen dat fabrikanten de touchpad verkozen boven de trackball, was dat laptops hierdoor dunner konden worden.
De touchpad werd al gauw een standaard onderdeel van laptops. Ook al verkiezen sommige gebruikers een losse muis, de touchpad is altijd beschikbaar en vereist bovendien geen batterijen, aansluitkabels of draadloze ontvangers.
Voor grafische besturingssystemen zoals het populaire Windows 95 was een touchpad of vergelijkbaar invoerapparaat onmisbaar. Ook IBM, dat de iconische rode TrackPoint gebruikte, ging touchpads toevoegen in zijn ThinkPads en andere laptops.
Multitouch
De touchpad won het van de trackball, maar de techniek bood ook extra mogelijkheden. Een extra mogelijkheid die touchpads konden bieden, was de ondersteuning van multitouch. Deze door Fingerworks ontwikkelde technologie maakte het mogelijk meerdere aanrakingen tegelijk te registreren. De techniek werd eerst mainstream voor touchscreens (met de introductie van de iPhone in 2007), daarna kwam hij ook in touchpads.
Bij multitouch werd extra duidelijk hoe belangrijk ook de software is. Zonder nuttige functionaliteit in het besturingssysteem of in toepassingen heb je weinig aan multitouch. Apple bood al snel handige opties in MacOS, Windows volgde pas later met goede ondersteuning voor multitouch. Ook de juiste drivers spelen een rol. Als gebruikers uitwijken naar alternatieve drivers, bij gebrek aan ondersteuning door de laptopfabrikant of in een poging functionaliteit toe te voegen, kan dat een niet of slecht werkende touchpad tot gevolg hebben.
Ik heb inderdaad wat software van eind jaren ’80 die om een muis vroeg. Uit mijn hoofd konden grafische schillen (zo als Windows begon) ook zonder, maar ik heb een programma voor MS-DOS uit 1988 dat niet zonder muis kan: DynaDuet, een veelzijdig muziekpakket (van vóór de Standard MIDI File).
Ik heb een converter voor Dynaduet naar standaard midi . Het werkt zelfs via dosbox maar alleen op diskettes. Het werd geleverd bij Ballade voor dos. Het is soms niet perfect qua timing