Instap-servers voor kleine netwerken: 5 modellen getest

Kleine servers zijn flexibel: ze zijn inzetbaar als NAS en netwerkcentrale voor kleine bedrijven of afdelingen. Vijf servers van grote en minder grote namen op servergebied laten zien wat hun plus- en minpunten zijn. We testen vijf instap-servers met een Xeon E-2100.

Werkgroep- of small-office-servers worden gemaakt door de grote namen en iets minder bekende namen. Voor onze test hebben we vijf betaalbare servers met dezelfde processor een tijdje bij ons op de redactie geparkeerd. Het gaat om de Dell PowerEdge T140, Fujitsu Primergy TX1320 M4, Lenovo Thinksystem ST250, Supermicro SuperServer 5029C-T en de T1120-XE van het Duitse Thomas Krenn. Een aangevraagde server van HPE kwam niet op tijd binnen. De formfactor loopt uiteen van een miditower bij Thomas Krenn tot een compacte, bijna kubus­vormige kast bij de SuperServer van Supermicro.

Alle servers hebben een recente Xeon E-2100, een naaste verwant van de Core i5/i7-9000 (Coffee Lake Refresh). De Xeon E-2100 is de opvolger van de E3-1200 voor single-socket-servers. Servers met AMD-cpu’s zitten een klasse hoger, waar de Epyc het opneemt tegen de Intel Xeon-SP.

Al jarenlang schieten clouddatacentra als paddenstoelen uit de grond. Gehuurde servers kosten steeds minder. Dus waarom zou je nog voor eigen hardware gaan? Vooral als het gaat om de privacywetgeving en op ­securitygebied (denk aan veiligheidslekken zoals Spectre en Meltdown) is er wel wat te zeggen over het juist niet kiezen voor een gehuurde server. Op je eigen locatie zijn de gevoelige klantgegevens in eigen beheer. Vergeleken met de standaard NAS bieden servers meer opties. Vooral de vrije keuze in het besturingssysteem is fijn: de keuze loopt uiteen van Linux tot Windows Server tot VMware ESXi. Op werkgeheugengebied valt er meer te kiezen, onder andere ECC-RAM. Veel geheugen is (naast flinke performance) belangrijk als er veel gebruikers tegelijk van de server gebruik maken. In theorie kun je bij een Xeon E-2100 op een moederbord met vier geheugensloten 128 GB gebruiken. De 32GB-­geheugenmodules die je nodig hebt moeten UDIMM’s oftewel ongebufferd zijn, geen registered RDIMM’s. Maar die modules zijn er nog niet en daarnaast blijven ook de bios-­updates uit.

De prijzen van de servers in de test met een minimalere uitrusting beginnen al bij ongeveer 670 euro (ex btw) zoals voor een T140 van Dell. De prijzen van Dell zijn continu aan het zwalken, dus houd vooral de recente ‘aanbieding’ in de gaten. Bij de server van Thomas Krenn begint de prijs bij zo’n 1100 euro inclusief btw. Handig is dat bij het selecteren van onderdelen bij Thomas Krenn automatisch het energieverbruik in watt en British Thermal Units wordt getoond, met daaronder een link naar een tool om het energie­verbruik te berekenen. Vooral als je volledig losgaat qua geheugen en schijven of ssd’s kom je al snel bij prijzen met vijf cijfers uit. Daar komen dan nog licentiekosten voor software bij. De gratis Linux-versies zijn voordelig, maar een Windows-Server-licentie van 300 euro valt ook nog wel mee als je naar de totaalprijs kijkt. Als je naar virtuali­satie gaat kijken wordt het wel even slikken. VMware ESXi kost over een termijn van vijf jaar met gemak net zo veel als alle hardware samen. En als je de garantie opschroeft tot een reactietijd van vier uur op werk­dagen ben je weer een paar honderd euro verder.

De Xeon E-2100 is gebouwd met 14nm-techniek met Coffee Lake-architectuur. Daarom zijn de eerste maatregelen tegen Meltdown en Spectre al in het silicium zelf geïntegreerd en zijn de BIOS-versies van de moeder­borden aangepakt. Als alternatief bieden de meeste fabrikanten ook instapversies van de servers met een zwakkere cpu, zoals een Core i3-8000, Pentium Gold G5000 of Celeron G4900. Die hebben niet alleen minder cores, maar ook geen bescherming tegen Spectre. Dan moeten de firmware en het besturingssysteem aan de bak. Met ECC-geheugen dat beschermt tegen enkelvoudige bitfouten zit het net zo goed als bij de Xeons.

De geteste servers hebben een recente Xeon E-2100 met een bijpassende C242 of C246 chipset, maar wel verschillende modellen. De Fujitsu was zuinig met de E-2124 en vier cores zonder hyperthreading. De cpu stond ingesteld op 40 W in plaats van de eigenlijke 70 watt TDP. Onder belasting was hij niet alleen stiller maar ook zuiniger, met als prijskaartje een lagere performance. Fujitsu gaat dat nog met een BIOS-update verhelpen.

In de andere servers zijn minimaal zes cores aan het werk. Bij de Dell ontbreekt het daarbij aan hyperthreading, maar bij Supermicro, Thomas Krenn en de Lenovo is dat wel aanwezig. De geïntegreerde graphics (die wel aanwezig zijn in de E-2126G en E-2176G van de Dell en ­Lenovo) blijven echter onbenut. De remote-­beheer-chips bekommeren zich om de verbinding met een lokale monitor.

In de Dell PowerEdge T140 zijn de PCIe-poorten verdeeld in x8- en x4-slots, waarin je zoals hier de BOSS-kaart met SATA-ssd’s in RAID en een dualport-netwerkkaart in kwijt kunt.

Onze snelheidstest met de USB 3.0- en netwerkpoorten leverde geen opvallende zaken op. Bij alle servers behalve de Thomas Krenn (die heeft USB 2.0) zit er minimaal een verticaal geplaatste USB 3.0-poort op het moederbord waar vanaf je VMware ESXi of een NAS-­besturingssysteem van kunt starten. De Primergy van Fujitsu kan dit ook vanaf de geïntegreerde ­microSD-kaartlezer, bij Dell is er een dure SD-kaart­optie.

Bij Supermicro moeten de 32 GB-UDIMM-modules al werken, maar dat is zonder de modules niet te testen. Dell en Lenovo bieden een 32GB-configuratie met twee (van de vier) DIMM-sloten gevuld, zodat je makkelijk kunt upgraden. Supermicro verdeeld de 16GB over twee modules, maar de kleine kubusserver heeft maar twee slots. Prima voor dualchannel, maar niet ideaal voor eventuele upgrades. Bij de Thomas Krenn worden alle aanwezige geheugenslots al benut met 32 GB. Onze zuinige configuratie van Fujitsu heeft slechts een enkele 8GB-module. Voor de meeste gebruikers­scenario’s is dat echter geen onoverkomelijk probleem.

Meer gegevens en testresultaten vind je in de uitgebreide tabel. Klik op de afbeelding hieronder om de tabel (in pdf-formaat) te downloaden.

Iets wat je bij servers altijd wel ziet en ook zeker wilt is remote beheer. Systeembeheerders kunnen op afstand via een aparte netwerkchip toegang krijgen tot de server. Software-­oplossingen als Teamviewer vereisen dat het besturingssysteem draait, maar hardwarematig ­remote beheer biedt toegang tot het BIOS en de RAID-configuratie en laat je op afstand een besturingssysteem installeren. Daar komt ook monitoring van hardware bij, zoals ventilatoren en temperaturen die door sensors worden uitgelezen.

Over het algemeen is remote beheer geregeld door een Baseboard Management Controller (BMC) van de specialist Aspeed. Daarin zitten gpu’s die ook zorgen voor het lokaal weergeven van het besturingssysteem. Extreem snel is dat niet, maar remote beheer is sowieso niet supersnel, dus dat is niet hinderlijk.

Bij beheer op afstand is het helaas nog steeds zo dat het wachtwoord en de gebruikersnaam standaard onveilig staan ingesteld (admin/admin). Die moet je direct wijzigen, net zoals je moet regelen dat remote beheer niet via een van de normale netwerkaansluitingen kan plaatsvinden (standaard bij Supermicro als er geen poort staat ingesteld). Bij Dell is een eigen wachtwoord ingeven tijdens het bestellen een optie, maar dat staat standaard niet geselecteerd.

Om ervoor te zorgen dat je op afstand bij een server kunt, moeten een aantal functies altijd actief blijven. Dat kost wat energie, dus het verbruik van een server is zelfs als hij via soft-off is uitgezet in verhouding fors. Servers zijn echter bedoeld om continu te draaien. Ze kennen ook geen stand-bymodi als Suspend-to-RAM (energie besparen) of Suspend-to-Disk (slaapstand).

Veel kleine servers draaien altijd, maar de meeste tijd hebben ze niks te doen (idle). Het idle energie­verbruik bepaalt daardoor hoe hoog de energierekening wordt. De zuinigste is de Fujitsu Primergy met 28 watt, gevolgd door de Supermicro SuperServer met 36 watt. De servers van Thomas Krenn en Lenovo doen daar nog 10 watt bovenop, de Dell 20 watt extra. Als het mogelijk is om de harde schijven stil te leggen, is de Supermicro de winnaar met slechts 22 watt, vóór de Thomas Krenn. Bij Dell, Lenovo en Fujitsu bleven de disks rondjes draaien. Als we schijftoegang gebruikten en alle netwerkpoorten aan het werk waren, had de Fujitsu TX1320 minimaal 37 watt nodig en de andere servers 57 tot 70 watt.

We hebben alle servers besteld met een besturingssysteem op een ssd. De opslagruimte bestaat in vier gevallen uit een RAID met vier schijven, alleen bij de Fujitsu waren het twee schijven. We vonden het apart dat Lenovo in de ST250 drie SAS-schijven van Seagate combineerde met een van Toshiba.

Het gaat meestal om een software-RAID, oftewel via de SATA-poorten van de C242- of C246-chipset van Intel. Dell en Fujitsu gebruiken niet de RAID-­firmware van Intel, maar een Dell PowerEdge RAID-controller in de vorm van een PERC S140 of LSI MegaRAID. Die RAID-set-ups hebben speciale drivers nodig. Lenovo gebruikt in de Thinksystem ST250 echter een host­adapter met eigen controller voor 12Gbit/s-SAS. Bij alle servers kun je zonder extra ingrepen een besturings­systeem installeren op een RAID 0, 5 of 10 set-up. Als je meer ­performance of RAID 6 nodig hebt, moet je een extra hardwarecontroller met DRAM-­cache kopen. Fujitsu biedt bijvoorbeeld een tri-mode-adapter van Broadcom. Die kan SATA- en SAS-schijven en -ssd’s dan combineren met NVMe-ssd’s met U.2-formfactor.

Bij RAID 1 halen alle servers met vier harde schijven ongeveer 400 MB/s. De Dell PERC S140 wilde een RAID 1 alleen met twee in plaats van vier schijven aanmaken. Hierbij zijn we voor RAID 10 gegaan. Bij de (onveilige) RAID 0 bij de Thomas Krenn TI120-XE zagen we snelheden tot 850 MB/s, maar ook bijna alle andere haalden meer dan 800 MB/s. De Fujitsu Primergy hield het niet bij met zijn twee schijven, maar toont ook met Iometer bij beide RAID-levels een zwakke performance. Een reden hiervoor kregen we niet boven water.
Systeembeheerders installeren graag Windows Server op een simpele RAID 1 op schijven via de onboard SATA-poorten. Dell heeft daar een andere oplossing voor met de naam BOSS, een afkorting voor Boot Optimized Storage Solution. Dat is een PCie-kaart met 88SE9230-chip van Marvell en twee M.2-SATA-ssd’s in RAID 1. Met 240 GB capaciteit kost deze constructie tegen de 600 euro.

We hebben de servers naast Windows Server ook CentOS 7.6 laten draaien. Alleen de Fujitsu struikelde hier nogal. De installer wilde op ons testsysteem eerst geen disks herkennen, pas bij een nieuwe BIOS-versie kregen we via AHCI en zonder RAID Linux aan het draaien.

De geteste servers voor kleine netwerken bieden veel performance en flexibiliteit in een klein of zelfs heel klein formaat. Bij de documentatie en kwaliteitscontrole waren er wat eigenaardigheden, op dat punt hadden we wel meer verwacht. Voor een thuisserver, waarbij support en garantie misschien minder zwaar meewegen, kan zelfbouw een alternatief zijn.

Dell biedt de meest uitgebreide configuratie-opties en ook meest betaalbare instap in deze klasse. Remote beheer zit goed in elkaar met veel opties. Ook de Super­micro Super­Server 5029C-T biedt goede performance en management-opties en is ook nog eens lekker compact. Bij deze server gaat het ook om het service-aanbod van de reseller, aangezien Supermicro alleen de hardware levert.

De server van Fujitsu had last van issues maar de nieuwe BIOS-update brengt in elk geval de TDP naar de juiste waarden. Wel blijft het werken met Linux een heikel punt. Dat niet alleen de ‘grote’ namen een goede configuratie kunnen bieden, laat het Duitse Thomas Krenn zien. De TI120XE biedt een flinke performance met bijbehorend verbruik. Maar dankzij de silent-kit blijft hij (behalve volledig belast) aardig stil.