Over de levensduur van ssd’s doen heel wat verhalen de ronde. Om erachter te komen hoelang de disks het echt volhouden, hebben we 12 schijven gedurende vijf maanden het vuur aan de schenen gelegd. Dat leverde verrassende resultaten op.
Omdat computers door een ssd flink sneller worden en exemplaren met meer capaciteit eindelijk goed betaalbaar zijn, worden ze steeds vaker in een pc ingebouwd. In theorie heeft flashgeheugen echter één groot nadeel: de levensduur van de geheugencellen is beperkt. Hierdoor twijfelen veel mensen nog steeds over de aanschaf.
Het is inderdaad waar dat je flashgeheugen niet zo vaak kunt overschrijven als je wilt. Een cel houdt het maar een bepaald aantal schrijfcycli vol. Om de levensduur te verhogen, hanteren de fabrikanten diverse trucs. Ssd-controllers gebruiken ingewikkelde algoritmen en verdelen de schrijfacties gelijkmatig over het beschikbare flashgeheugen (wear-leveling). Maar daarmee zijn de cellen nog steeds niet onbeperkt te gebruiken.
Consumenten-ssd’s bevatten multi of triple-level-cell-flash (MLC/TLC). Met MLC-flash kun je hogere schrijfsnelheden halen en zijn per cel een paar duizend schrijfcycli mogelijk. TLC-cellen slaan 50 procent meer informatie op, maar schrijven langzamer en halen met dezelfde structuurgrootte slechts een derde van de levensverwachting. Om de prijzen te drukken gebruiken fabrikanten steeds fijnere fabricageprocessen waarmee de gemiddelde levensduur per cel nog korter wordt. Met een toenemende geheugendichtheid en steeds kleiner wordende structuurbreedtes wordt het alsmaar complexer. Ook wordt de foutcorrectie steeds lastiger.