Goede singleplayer-games worden zeldzamer, maar zijn zeker nog niet uitgestorven. De nieuwe Wolfenstein laat zien hoe dat moet. Nazi’s neerhalen met flinke wapens, goede dialogen en een leuke gameplay is nog steeds een gouden combinatie.
Wolfenstein 2: The New Colossus is de nieuwste telg in de reeks moderne Wolfenstein games (Wolfenstein: The New Order uit 2014 en Wolfenstein: The Old Blood uit 2015). In de tijdslijn van de games hebben de Duitsers de Tweede Wereldoorlog gewonnen en is de wereld bezet door nazi’s. Heftig bloedend en meer dood dan levend na de laatste bossfight sleuren je mede-verzetslieden van de Kreisau Circle je in deze game richting veiligheid.
Ook goedemorgen
Na vele maanden in de ziekenboeg te hebben gelegen word je ruw gewekt door kabaal en schoten. Frau Engel, de sadistische dame uit het vorige deel, valt de onderzeeboot aan waarop de verzetslieden zich verbergen. Je wurmt jezelf in een rolstoel, pakt er een wapen bij en gaat weer ouderwets nazi-neermaaiend aan de slag om de aanval af te weren.
Dit gaat een hele tijd goed, maar uiteindelijk moet B.J. zich overgeven aan Frau Engel om zijn vrienden te sparen. Uiteraard houdt Frau Engel zich niet aan haar belofte en wordt verzetsleider Caroline omgebracht. Met hulp van de goedaardige dochter van Frau Engel en met dank aan het speciale pantserpak van Caroline weet B.J. weg te komen en de onderzeeboot weer in handen te krijgen.
De hackerdames aan het werk in hun eigen hoekje van de gekaapte onderzeeboot. Naarmate de game vordert, breidt de crew uit en krijgen ze elk hun eigen stek.
Terug op de U-boat wordt de balans opgemaakt: met een hoofdkwartier voor het verzet in Amerika kan de rest van de wereld ook makkelijker worden bevrijd. Dus gaan ze op jacht naar mede-verzetsgroepen en plannen moordmissies. Verdere details over het verhaal laten we nu grotendeels weg, want dit laten we je graag zelf ontdekken.
Prachtig sfeervol
De sfeer van de game is uitstekend uitgewerkt. Het hoofdkwartier op de onderzeeboot is detailrijk en realistisch uitgewerkt. De (voice)acting is heel goed. Je voelt je al snel verbonden met deze groep verloren zielen die net zo hard nazi’s naar de andere wereld willen helpen als jij.
De levels in deze game zijn wat groter dan in de voorganger. Dit zorgt dat je makkelijker je eigen pad kunt trekken om een missie te volbrengen. Ga je voor stealth? Dan krijgen die aanverwante skills een boost. Hetzelfde geldt voor guns blazing. Dat principe is overgenomen uit de vorige game en werkt erg fijn. De omgevingen zijn divers en voelen soms alsof je in de wereld van Fallout rondloopt of in een of andere nare droom van een door nazi’s geregeerd leven waar je het liefst snel uit wakker wordt.
De omgevingen in Wolfenstein 2 zijn soms erg desolaat en doen denken aan Fallout: grauw, stoffig en bijna alles is kapot.
De wapens zijn krachtig en aan te passen voor nog meer vuurkracht (of meer stealth). Maar B.J. is niet onaantastbaar. Het blijft zoeken naar kogels, setjes pleisters en soms wapens ‘lenen’ van neergeschoten nazi’s. Een kleine ergernis is wel over cover heen springen. Daar is B.J. soms wat eigenwijs in, dus sta je dan onbedoeld wat te klungelen tijdens een vuurgevecht.
Conclusie
Het spel speelt soepel en ziet er prachtig uit. Maar naast al dat schietgeweld is het fijn dat de karakters en het verhaal goed doordacht in elkaar steken. Dit alles trekt je in no time de game in. Als je eenmaal begint, wil je het liefst blijven spelen. Er valt genoeg aan extra’s en inside knipogen te ontdekken om het spel zeker nog een 2e of 3e keer te doorlopen. Geen multiplayer een gemis? Zeker niet. Singleplayer-games als deze hoor je gespeeld te hebben. Neemt zichzelf niet al te serieus, maar is wel serieus leuk.
(Alieke van Sommeren)
