OpenSUSE Leap 15.2 bekeken: Linux zonder verrassingen

De nieuwe versie van openSUSE heeft een herzien installatieprogramma en helpt beheerders om het systeem onbeheerd te installeren. Voor desktopgebruikers valt er weinig nieuws te beleven. Ze krijgen een stabiele Linux zonder (vervelende) verrassingen.

SUSE brengt slechts één keer per jaar een nieuwe versie van Leap uit en bespaart systeembeheerders daarmee frequente versie-upgrades. De doelgroep zijn gebruikers die meer waarde hechten aan probleemloze updates dan aan de meest recente software. De versies die in Leap zijn opgenomen zijn al lange tijd beschikbaar in de rolling-release distributie openSUSE Tumbleweed en daar meestal meer up-to-date. De kernel in Leap is bijvoorbeeld gebaseerd op versie 5.3, terwijl Tumbleweed al geleverd wordt met Linux 5.7.

OpenSUSE Leap 15.2 is beschikbaar in 64-bit versies voor x86, PowerPC en ARM-processors en als images voor verschillende virtualisatie- en containerformaten. De installatiemedia voor dvd’s of usb-sticks hebben een uniform installatieprogramma op basis van de systeemconfiguratietool Yast, waarmee de gewenste gebruikersinterface kan worden geselecteerd. Daarmee wordt Gnome alleen in versie 3.34 van vorig jaar en KDE Plasma in versie 5.18 LTS geïnstalleerd. Voor die laatste belooft het KDE-project ondersteuning op lange termijn.

Als je de instructies volgt, gebeurt het installeren van openSUSE met de grafische installer in enkele stappen. Maar je hebt veel meer vrijheid om die gegeven paden te verlaten dan bij installers van andere distributies. De zogenaamde systeemrollen bepalen de te installeren gebruikers­interface, maar het selectiedialoogvenster is niet intuïtief te noemen. Je kunt kiezen tussen Gnome, KDE Plasma, een minimale desktop met IceWM en twee servervarianten zonder grafische interface. Een daarvan maakt gebruik van openSUSE’s atomische updateaanpak (zie c’t 6/2020 op pagina 134). Het root-bestandssysteem is alleen-lezen. Updates worden in een aparte snapshot toegepast en weggegooid als er fouten optreden. Voor een onbeheerde installatie is er AutoYAST, dat nu extra instelmogelijkheden biedt. Voor het oplossen van eventuele problemen zijn ook de foutmeldingen herzien. Na het installeren presenteert openSUSE een grotendeels ongewijzigde desktopomgeving zoals bekend van de upstream-projecten Gnome en KDE.

De Yast-partitioner herkent de bestaande besturingssystemen beter en biedt de mogelijkheid om openSUSE parallel te installeren. Het bestands­systeem Btrfs is vooraf ingesteld, waardoor veel extra functies zoals subvolumes en snapshots beschikbaar worden en schijfoverstijgende partities mogelijk zijn. Extra lagen zoals LVM zijn dus niet nodig. Indien gewenst maakt openSUSE regelmatig snapshots van het systeem en integreert die in de bootmanager grub. Dat maakt het makkelijk om een systeem dat in het honderd is gelopen terug te rollen naar zijn laatst werkende staat.

Blijf op de hoogte van de nieuwste Linux-informatie en workshops! Schrijf je in voor de nieuwsbrief:

OpenSUSE Leap 15.2 werd ruim twee maanden later uitgebracht dan oorspronkelijk gepland. Dat kwam door het voorbereidende werk aan het Jump-project, dat de bedrijfsdistributie SUSE Linux Enterprise (SLE) en het eigen opensourceproject openSUSE Leap weer dichter bij elkaar moet brengen door Leap en SLE binair compatibel te maken. Dat zou de inspanning om beide distributies te onderhouden moeten vereenvoudigen en beter geteste SLE-code naar Leap moeten brengen. SUSE zal op zijn beurt profiteren van de uitgebreidere softwareuitrusting die de community in Leap onderhoudt. Daardoor wordt die ook sneller beschikbaar voor SLE. Het integreren van de wijzigingen van het Jump-project staat gepland voor Leap 15.3, dat volgend jaar zal worden uitgebracht.

Kijkend naar de release-notes van bekende distributies, lijkt er niet veel nieuws te beleven voor eindgebruikers. openSUSE is geen uitzondering. Ondanks het gebrek aan innovatie op dat gebied zijn de aangeboden desktopomgevingen solide alledaagse hulpmiddelen.

Daarmee is openSUSE Leap 15.2 gericht op gebruikers die de constante updates van een rolling-release distributie te hectisch vinden, en op beheerders die geen verrassingen willen bij de Linux-computers die onder hun verantwoordelijkheid vallen.

(Keywan Tonekaboni en Noud van Kruysbergen, c’t magazine 11/2020, p. 24)