Negen bluetooth keyfinders getest

Je raakt nooit meer je portemonnee, sleutels, smartphone of tablet kwijt. Tenminste, dat is wat bluetooth keyfinders beloven. Je steekt deze platte dingetjes in je portemonnee of hangt ze aan je sleutelbos en als je ze verliest, slaan ze alarm. Je kunt ze ook lokaliseren met een smartphone. We vroegen ons af hoe goed dit werkt en hebben negen tags getest.

De mens schijnt zes maanden van zijn leven door te brengen met zoeken naar van alles en nog wat. Hiertoe behoren de usual suspects: je smartphone, sleutelbos en portemonnee. Zoekhulpjes met bluetooth moeten de zoektijd verkorten en je leven dus aangenamer maken. Moderne keyfinders kunnen een alarmsignaal laten horen dat alleen de eigenaar kan laten afgaan. Bovendien horen er apps bij met een radar-achtige weergave voor het lokaliseren. Meestal onthouden deze apps ook de locatie, zodat je op je smartphone kunt zien waar het apparaatje voor het laatst nog verbinding had.

Een oplossing waarbij je de huidige locatie ‘altijd’ kunt checken zijn gps-trackers, maar die zijn aanzienlijk duurder (inclusief abonnementskosten) en voor een sleutelbos misschien overkill.

Bij het installeren maken alle geteste bluetoothtags via de eigen app van de fabrikant verbinding met een smartphone. Een normale bluetoothverbinding met de smartphone is niet nodig (zie hieronder ‘Bluetooth Low Energy voor lange accuduur’).

Het concept achter de tracker is simpel. Ze geven gelijk een alarmsignaal als je op de zoekknop in de app drukt. Hun ingebouwde luidsprekertje moet dan krachtig genoeg zijn, dat zodat het ook nog hoort als de tracker tussen de kussens van de bank verdwenen is. Veel fabrikanten noemen een geluidssterkte tot 90 decibel. Maar ze vertellen er niet bij tot op welke afstand deze waarden bereikt worden.

Om in de buurt van de dagelijkse praktijk te blijven, hebben we gekozen voor metingen op een meter afstand. Hier bleven de trackers duidelijk in gebreke, want geen van de geteste trackers is luid genoeg voor buitenshuis. Bovendien worden de hoge pieptonen makkelijk gedempt door andere voorwerpen. Als bijvoorbeeld je sleutels of portemonnee in je jaszak zitten of onder een stapel kranten liggen, moet je al goed luisteren om de tags te kunnen horen. Hekkensluiter wat betreft de geluidssterkte is de Chipolo met niet meer dan 55 dB. De Finder van Pebblebee laat met 63 dB nog het hardst van zich horen.

Naast een waarschuwing met piepsignaal laten de apps op de smartphone ook bij benadering de afstand tot de tracker zien. Net als bij een radarpeiling kun je zo steeds dichter bij je zoekgeraakte sleutels komen. Je moet echter niet te veel op het ‘radarbeeld’ vertrouwen, want een kast of ander voorwerp dat de radiogolven dempt, vertekent het beeld. De trackers die de afstand nog enigszins betrouwbaar weergaven, waren die van Chipolo, Pebblebee, Lapa en Tile. Bij de andere werd de afstand of alleen in grove stappen aangegeven, of de weergave van de app vernieuwde zich niet snel genoeg voor een gerichte peiling.

Met uitzondering van Tile Slim en Tile Mate geven de trackers en/of de smartphone een waarschuwing wanneer de bluetoothverbinding met de telefoon verbroken wordt.

Hier blijkt het bereik van de bluetoothverbinding af en toe een nadeel. Als je hoopt dat je dankzij de alarmeringsfunctie jezelf niet meer kunt buitensluiten, heb je het mis. De smartphone gaat pas rinkelen wanneer je al lang buiten op straat staat. Trackers met een kleiner bereik neigen juist tot valse alarmen, wanneer je even naar een andere kamer loopt. Gebruik je het afstandsalarm van de trackers, dan zul je de zogenaamde stiltezones op prijs stellen. Deze vind je bij alle testkandidaten met uitzondering van de Pebblebee. Zolang de smartphone met een bepaald wifinetwerk verbonden is, wordt er bij een verbroken bluetoothverbinding geen alarm geslagen.

Bij de Chipolo kregen we tijdens onze tests meerdere keren per dag een vals alarm. Om het hinderlijke gepiep te voorkomen, moesten we uiteindelijk zoveel stiltezones inrichten, dat het systeem eigenlijk alleen nog buiten op straat functioneerde. Dat is natuurlijk niet de bedoeling en vermoedelijk ook de reden waarom Tile deze foutgevoelige functie achterwege heeft gelaten.

Zijn de smartphone en de tracker zover van elkaar verwijderd dat de bluetoothverbinding verbroken is, dan werkt natuurlijk de afstandsweergave in de app niet meer en kun je de tracker ook niet meer op afstand laten piepen. Voor zulke gevallen leggen alle trackers, met uitzondering van de Keeper van Gigaset, regelmatig hun locatie vast. Wanneer er geen verbinding kan worden gemaakt, laten de apps een kaart zien, met waar en wanneer de tracker voor het laatst verbinding had. In onze tests was de nauwkeurigheid van de opgeslagen locatie voldoende. Wanneer je in de buurt van de locatie komt, krijg je na korte tijd weer verbinding met de tracker en kun je hem preciezer opsporen.

Aangezien je bij de geteste trackers verplicht bent je te registreren, gaat de locatieopslag ten koste van je privacy. In theorie hebben de fabrikanten de mogelijkheid om zeer nauwkeurige bewegingsinformatie over alle gebruikers te verzamelen. Voor functies als crowdsearch of met andere gebruikers gedeelde trackers komen de locatiegegevens ook op de servers van de fabrikanten terecht. Het is daarom aan te raden de accounts bij de fabrikanten van trackers met wegwerpmailadressen en verzonnen namen aan te maken.

Kun je een tracker aan de hand van de laatst bekende locatie niet terugvinden, dan kun je nog een beroep doen op andere gebruikers. Met uitzondering van Keeper van Gigaset bieden de geteste trackers een zogenaamde crowdsearch optie. Wanneer een tracker als verloren is gemeld, reageren ook de apps van andere gebruikers op de keyfinder. Zou iemand toevallig binnen het bereik komen, dan wordt de eigenaar via de app of de mail over de locatie geïnformeerd. Tenminste dat is de theorie, als er maar genoeg mensen deze apparaten gebruiken.

In de praktijk werkt dit dus nog helemaal niet. Met alle keyfinders in onze zak hebben we vijf uur lang op het plaatselijke station gestaan, op een drukke vrijdagmiddag. We hadden alle apparaten als verloren aangemeld. Het resultaat: geen een werd door de crowd gevonden.

De aanlokkelijke beloftes van de fabrikanten gaan natuurlijk uit van een grote hoeveelheid mensen die allemaal hetzelfde tagsysteem gebruiken en je ijverig helpen zoeken. Bij TrackR bijvoorbeeld krijg je bij het starten van de app steeds het aantal TrackR-bezitters in je buurt te zien. Vreemd genoeg waren er tijdens de test standaard 227 andere TrackR-bezitters.

Wil je een tracker met meerdere smartphones kunnen lokaliseren, zodat bijvoorbeeld iedereen in huis de gemeenschappelijke autosleutel kan vinden, dan zijn er verschillende mogelijkheden. Het eenvoudigste gaat het bij de Tile Slim en Tile Mate, bij de Lapa, de Chipolo en de TrackR. Met de apps van deze trackers kun je andere gebruikers in het systeem opnemen. Bij de Lapa en de TrackR gaat dat niet zomaar. Hun apps vereisen bij de eerste installatie dat een nog niet gebruikte tracker eerst fysiek gekoppeld wordt. Pas daarna kun je andere gedeelde trackers aankoppelen.

Bij de Nut Find 3 en de Gigaset Keeper ontbreekt deze sharingfunctie. Hier konden we gewoon hetzelfde account op verschillende smartphones gebruiken. Na het invoeren van gebruikersnaam en wachtwoord konden we de trackers met beide telefoons lokaliseren of met een druk op de knop laten piepen. Op dezelfde manier ging het met de Finder van Pebblebee, die in zijn app geen sharingoptie heeft. De Musegear Finder ontkoppelde de eerder gebruikte smartphone toen we ons op een nieuw toestel hadden aangemeld.

Omdat de meeste trackers de laatst bekende locatie opslaan, wordt het terugvinden van verloren eigendommen  heel veel makkelijker. Toch kun je als koper teleurgesteld raken omdat de reclame voor zulke apparaten met de onwetendheid van de gebruiker speelt. Zo wordt er vaak gesproken over crowd-gps, en dat wekt de indruk dat het lokaliseren nauwkeurig en op elk moment mogelijk is. Helaas is dat bij geen van de geteste apparaten mogelijk,

omdat ze geen eigen gps-ontvanger of gsm-module hebben. En dat de ‘crowd’ een verloren tag zou kunnen vinden is volgens onze inschatting (en bevindingen bij het plaatselijke station) zeer onwaarschijnlijk.

We waren verbaasd hoe onbetrouwbaar de zogenaamd eenvoudige andere features werkten. Zo zorgde het automatische alarm bij het verbreken van de verbinding bij alle trackers voor frustratie. Vrijwel ieder toiletbezoek ging gepaard met hinderlijk gepiep, waardoor we de alarmering in het dagelijks leven al snel hadden uitgeschakeld. Ook de geluidssterkte was bij geen van de trackers echt overtuigend. Iedere goedkope telefoon rinkelt harder.

Hoewel de bluetooth-trackers met hun prijzen vanaf zo’n twintig euro niet erg duur zijn, verwachtten we een behoorlijke kwaliteit van de hardware en de app. Tot de betere exemplaren behoren de Nut Find 3 en de trackers van Tile. De Chipolo en Lapa stelden teleur door hun fragiele hardware. Gigaset levert een stevige behuizing, maar de app is matig. Geen van onze testkandidaten voldeed in alle opzichten.

Toch, als je kijkt naar de kosten voor het vervangen van een zoekgeraakte sleutel(bos) of portemonnee zijn de trackers goedkoop genoeg om ze een kans te geven.

De BT-keyfinders gebruiken de Bluetooth Low Energy-standaard (Bluetooth Smart) om in contact te blijven met de smartphones. Het gaat bij de finders om zogenaamde beacons, die als minizenders met vaste intervallen een bepaald signaal zenden. De bijbehorende apps ontvangen en identificeren de gegevens. Daaraan kunnen ze zien wanneer je de sleutelbos met een tag bent kwijtgeraakt. Ook kunnen ze grofweg de afstand tussen mobiel apparaat en tag bepalen.

Voor de verbinding definieert het energiezuinige zendprotocol het versturen van zogenaamde advertising packets of advertising frames met een totale lengte van maximaal 47 bytes. Deze dienen er alleen voor dat slimme bluetooth-apparaten elkaar kunnen zien. Wanneer de tags alleen deze beaconpakketten gebruiken, hoef je ze niet eens te koppelen met de smartphone. De verstuurde pakketten bevatten al alle data die de bijbehorende app nodig heeft.

Zonder die pairing is de gegevensuitwisseling tussen de sleutelhangers en de smartphones echter niet meer dan tasten in het donker. Beacons zenden de pakketten voortdurend ‘blind’ met een vast interval, maar de tags hebben er geen boodschap aan of de smartphone op dat moment binnen bereik is. In eerste instantie lijkt dat energieverspilling, maar het is in de praktijk de basis voor handige features zoals het kunnen vinden van de tag door andere gebruikers. Bovendien kan het zendinterval volgens de specificatie tussen de 20 milliseconden en 10,24 seconden liggen. Hoe langer de radiostilte, des te langer houdt de batterij het uit. Waarden tussen 100 en 2000 milliseconden zijn gebruikelijk, waarbij dit soort tags het op een knoopcel een half tot een heel jaar uithouden.

De smartphones luisteren niet ononderbroken naar pakketten, want dat scheelt energie. Een kort zendinterval is daarom nog geen garantie dat de smartphone de BT-sleutelhanger ook daadwerkelijk snel ontdekt.

In principe roepen permanent met je mee gedragen zenders ook vragen op over je privacy. Het zou kunnen dat de omzwervingen van de bluetoothtags zomaar gevolgd kunnen worden. Hier steekt de zendstandaard wel een stokje voor. Zo kent de BLE-specificatie een functie die het simpelweg uitlezen van de eenmalige UUID (Unique User ID) bij onbekende beacons verhindert.

(Jan-Keno Janssen, Michael Link en Stefan Porteck / Jan Mulder)