Goedkope bluetooth koptelefoon tot 60 euro: 9 modellen getest

Alleen al qua uiterlijk valt de JBL JR300BT uit de toon: het testmodel was opvallend blauw-oranje, en hij is er ook in roze en blauw-paars. Het speelgoed-achtige design is geen toeval, het model is speciaal gericht op kinderen vanaf drie jaar. Ook de techniek is op kinderen gericht: de hoofdtelefoon levert een maximaal geluidsniveau van 85 dB. Dat is zinvol om het gevoelige gehoororgaan te beschermen.

In tegenstelling tot de andere hier geteste hoofdtelefoons heeft de JR300BT naast een aan-uitknop en een bluetoothknop geen andere bedienings­elementen. Maar je kunt oproepen wel aannemen door op de bluetoothknop te drukken. Een microfoon om mee te bellen is net als bij de andere apparaten ingebouwd. Als headset is het apparaat echter alleen bruikbaar in geval van nood. Je gesprekspartner hoort alleen een heel ijle stem, bijna alsof je door zo’n kindertelefoon praat van conservenblikjes met een draad ertussen.

Maar als je muziek of podcasts afspeelt, klinkt de JR300BT wel verrassend volwassen: het laag, midden en hoog klinken ongeveer zoals ze zouden moeten klinken. Je moet het alleen doen met dat maximale geluidsvolume, dat echter meer dan voldoende is om stemmen of zang goed te verstaan. Met 105 gram is deze JBL-hoofdtelefoon met afstand het lichtste model. De JR300BT paste ook op de volwassen hoofden van onze testers. Door het felle design moet je misschien wel van een beetje extravagant houden.

Dit is echt een voorbeeld van under­statement: de JBL T450BT heeft op zich geen enkel opvallend design­element, maar het prettig onopvallende ontwerp is maar 149 gram licht. De bedieningsknoppen kun je makkelijk op de tast vinden.

Ook qua geluid beviel de JBL-hoofdtelefoon ons uitstekend. Alle testers waren het erover eens dat de JBL samen met de Skullcandy Grind het beste geluid had van alle geteste hoofdtelefoons. We waren vooral onder de indruk van het afgemeten, veerkrachtige en rake basgeluid. Als je nog oplettender naar details gaat luisteren, klinkt de JBL T450BT in het hoog zelfs nog iets preciezer dan de Grind. Maar daarbij gaat het echt om minimale verschillen.

Ook op andere punten valt er weinig aan te merken op het met 40 euro wel erg voordelige apparaat. De bluetoothverbinding werkt zonder uitvallers en het draagcomfort is erg prettig. De accuduur van 12 uur is goed. De oorkussens zitten wel vrij strak op je oren, waardoor het geluid van buiten sterker gedempt wordt dan bij de andere hoofd­telefoons. We vermoeden dat die sterke klemming mede bijdraagt aan de goede basweergave.

Wat goed klinkt, kan in het verkeer echter gevaarlijk zijn. Daarom zouden we zeker niet aanraden om de JBL op de fiets te dragen of als je je in het verkeer begeeft. Als je hem daarbij toch opzet, zorg dan dat een van je oren niet helemaal wordt bedekt, zodat je ander verkeer kunt horen aankomen.

Te veel van alles, dat is wellicht een treffende omschrijving voor deze Motorola-hoofdtelefoon. Dat begint meteen al bij het uiterlijk. Het apparaat is buitensporig groot, misschien in nabootsing van de populaire (en net zo lompe) Beats-hoofdtelefoons. In plaats van de ‘B’ van Beats staat bij dit monster echter de ‘M’ van Motorola op de beide oorschelpen. Met 192 gram is de Pulse Escape de op één na zwaarste hoofdtelefoon in deze test. Desondanks zit hij wel goed en houdt hij vrij veel omgevingsgeluid tegen.

Je schakelt de hoofdtelefoon niet in met een duidelijk herken­bare aan-uitknop, maar door beheerst op de behuizing te drukken. Ook de bedieningsknoppen zijn uitgevoerd als drukgevoelige toetsen in de buitenrand van de rechter oorschelp. Je moet dus op bepaalde posities drukken om een nummer te skippen of het geluidsvolume te regelen. In de praktijk kraken de schakelaars niet alleen vervelend in je oor, maar werken ze ook onbetrouwbaar.

Bij het geluid overdrijft Motorola eveneens. De bas is oververtegenwoordigd, het midden en het hoog zijn modderig en muf. Veel nummers klinken als een geluidsbrij, bijvoorbeeld Tomboy van Princess Nokia. Nu is dat misschien niet bepaald een perfect geproduceerde of gemixte track, maar op andere hoofdtelefoons klinkt het duidelijk beter.
De bluetooth-verbinding werkt in ieder geval betrouwbaar stabiel en telefoongesprekken klinken oké, maar wel een beetje dof.

Dit is het duurste apparaat in deze test – op flinke afstand gevolgd door de Philips Flite en Skullcandy Grind. Maar dat zie je er niet aan af. Hij oogt goedkoop en een beetje gammel. Zowel op grote als op kleine hoofden zit hij niet echt stabiel. Bovendien kunnen mensen met weinig hoofdhaar afketsen op de hoofdbeugel, in letterlijke zin, want die is niet gepolsterd.

Erg positief is de ondersteuning voor AptX. Als enige apparaat in de test ondersteunt deze RPT-BD10E die codec. AptX comprimeert het draadloos doorgestuurde geluid minder sterk dan de bij bluetooth gebruikelijke SBC-codec. Daarvoor moet het mobiele apparaat waarmee je hem verbindt echter ook AptX ondersteunen. Veel Android-telefoons doen dat al, maar Apple-apparaten niet. Die gebruiken behalve de standaard bluetoothcodec SBC ook AAC, maar daar kan de Panasonic-hoofdtelefoon weer niet mee overweg.

Helaas helpt een betere geluidsoverdracht niet als de algehele geluidskwaliteit niet in orde is. Je kunt met de Panasonic prima muziek luisteren, maar het ontbreekt de bas aan overtuigingskracht. Bovendien beviel de weergave van het midden ons niet helemaal, dat klinkt te sissend. De bluetooth­verbinding valt vaak uit, bijvoorbeeld als de smartphone in je kontzak zit. Er zijn ook positieve punten: de bedieningsknoppen zijn blind te bedienen en de accu houdt het 35 uur uit.

Deze hoofdtelefoon is ongelooflijk klein en licht. Het is een over-ear hoofdtelefoon, dus moet hij over de oren vallen, maar dat was bij onze testers maar de halve waarheid. Op zijn minst de oorlellen staken buiten de oorschelpen uit. Dat deed verder geen afbreuk aan het draagcomfort, maar een van de testers had kritiek op de enigszins harde polstering – ook al heeft ­Philips het zelf dan wel over ‘zachte oorkussens’.

Wat de geluidskwaliteit betreft bevindt de SHB4805DC zich bovenin het middenveld. De bas is wat dunner dan bij de concurrentie, maar omdat het klankbeeld wel redelijk gebalanceerd is, is het toch mogelijk om met plezier naar muziek te luisteren. Deze hoofd­telefoon laat het hoog mooi trans­pa­rant uitkomen. De accuduur is met 14 uur in orde – wat ook aardig dicht in de buurt komt van de beloofde 13 uur. Als de accu leeg is, kun je hem met de Fast Charge-techniek van Philips in vijf minuten laten opladen voor weer één uur muziek.

Bij het bellen is de kwaliteit van het geluid voor de beide gesprekspartners goed te noemen. De verstaanbaarheid was bij de test bijna even goed als die van de Sony WH-CH500, wat toch wel onze favoriet is wat de belkwaliteit betreft.

De bluetoothverbinding was in de meeste situaties stabiel. Als de smartphone in de linker kontzak zat, was er incidenteel een onderbreking.

Zelden horen we op onze redactie opmerkingen over het fraaie design van een te testen apparaat. Bij het testen van de Skullcandy Grind kregen we echter regelmatig opmerkingen over die ‘chique hoofdtelefoon’. Ook al is de met leer beklede beugel een kwestie van smaak, in tegenstelling tot bij veel concurrenten zie je dat er bij de Skullcandy Grind goed is nagedacht over het design. Hij is er ook in het wit en blauw en nog wat andere uitvoeringen.

Ook qua ergonomie valt er eigenlijk niets te klagen. De hoofdtelefoon zit prettig en stabiel en is bovendien goed afgewerkt. Ook transpiratie op de oorkussens deed daar in de praktijk niets aan af.

Qua geluid staat hij samen met de JBL T450BT aan de top van het klas­se­ment van de hier geteste hoofdtelefoons. Hij heeft een goed laag en een gedetailleerde klank, en ook het hoog gaat de Skullcandy goed af – maar het geluid is al met al misschien wel iets meer sissend dan bij de JBL.

Omdat hij in beide richtingen weinig afschermt, is de Grind beter geschikt voor op de fiets dan in het openbaar vervoer. Bij bescheiden volume kun je het verkeer nog horen, maar medereizigers kunnen mee genieten van je muziek als je die iets harder zet. Een beetje vervelend is wel dat je de acculading op geen enkele manier kunt controleren. Pas als het bijna te laat is, gaat er een rood waarschuwingslampje branden.

Zoals bij veel hoofdtelefoons is de bluetoothverbinding in specifieke situaties ietwat instabiel, bijvoorbeeld als de smartphone in je linker kontzak zit.

De Sony-hoofdtelefoon is op zich niet bepaald slecht afgewerkt, maar voor een product van deze bekende Japanse fabrikant wel een beetje onzorgvuldig. Sony heeft bijvoorbeeld bezuinigd op de polstering van de hoofdbeugel, wat op een gladde schedel onprettig kan aanvoelen. De hoofdtelefoon zit aangenaam strak op de oren, maar schermt niet zo goed af als bijvoorbeeld de JBL T450BT.

Het geluid is net zo min opdringerig als het uiterlijk. Je krijgt een keurig, niet overdreven laag en een helder midden en hoog. De Sony klinkt bijna even goed als de ‘koplopers’ van JBL en Skullcandy, maar die bieden over het geheel genomen toch wel wat voller klankbeeld.

De bedieningsknoppen op de hoofdtelefoon zijn een beetje lastig op de tast te vinden, maar na wat oefening kun je ze blindelings bedienen. Ook wat de gesprekskwaliteit bij het bellen betreft hebben we niets te klagen, het apparaat bood tijdens de test zeker de beste verstaanbaarheid. Echt geweldig is wel de lange accu­duur. De CH500 houdt het maar liefst zo’n 42 uur vol.

Oorspronkelijk zouden we ook de MDR-ZX330BT van Sony in deze test meenemen, maar die leek uiteindelijk toch wel te veel op deze CH500. Het enige verschil is dat de accuduur twee uur langer is en bedieningsknopjes wat priegeliger zijn.