Lcd-tv Panasonic Viera TX-L32ET5
Voor de hoofdprijs van de jubileumactie rond het 15-jarig bestaan van c’t vroegen we onze lezers zelf een voorwoord voor ons magazine te schrijven. Het winnende voorwoord komt van Sjaak Verdoold en is gepubliceerd in c’t 6/2013. Sjaak heeft hiermee de Panasonic-tv TX-L32ET5 in de wacht gesleept. Hieronder kun je zijn voorwoord nog eens nalezen.
Behalve Sjaak hebben we ook H. Brink, R. Verstegen, S. de Vynck, J. Bijl en J. Mortier met een flinke prijs beloond. Alle andere inzenders hebben eveneens individueel feedback plus een greep uit de prijzenpot mogen doen.
Het niveau van de inzendingen was over het algemeen heel hoog. De inzending van Sjaak Verdoold was echter de enige die vrijwel zonder nabewerking geplaatst kon worden, zowel qua opbouw als taaltechnisch.
Binnenkort zijn er weer nieuwe prijzen te winnen, dus houd ons in de gaten op de site, Twitter en Facebook.
Het winnende voorwoord
Privacy: een sprookje?
Nu het mooier weer wordt, zit ik graag op een terras mensen te observeren. Tussen flexwerkers achter hun iPad en vriendinnen die elkaar de laatste YouTube-filmpjes tonen, wordt de snelheid van het leven steeds duidelijker. Nog voor ik een fris biertje heb kunnen bestellen, bewerk ik een foto van het voorjaarstafereel met Instagram op mijn smartphone en breng ik al mijn verre vrienden via Facebook op de hoogte. Zonder er bij stil te staan, weten naast die Facebookcontacten inmiddels ook een aantal bedrijven van alles over mijn bezigheid op de eerste zomerse dag van het jaar. Misschien heb ik een zonnesteek, maar ik begin te mijmeren over wat er de laatste tijd gebeurt op privacygebied.
Vorig jaar drong de Europese Commissie een cookierichtlijn op aan Nederland. Onze parlementsleden dachten – als bekwame privacyvoorvechters – er goed aan te doen een wet aan te nemen die verder gaat dan Brussel wenste. Voor alle cookies dient de gebruiker expliciet om toestemming te worden gevraagd. Met de OPTA als stok achter de deur, moeten alle webbezoekers zich nu door informatieschermen klikken en dan hopen dat ze dan bij de data komen. Veel websites met advertentiesystemen die niet zonder cookies kunnen, weren de niet cookie-etende meute echter met een cookiemuur. Zelfs de Publieke Omroep NPO zet met haar websites deze datachantage in: “je cookies of je leven”.
Ook een andere vorm van datagraaien begint populair te worden. Gebruikers die eenmaal binnen zijn, kunnen qua data steeds verder worden uitgemolken door slinkse wijzigingen in de gebruiksvoorwaarden en privacy policies. Instagram en Pinterest pasten kort na elkaar hun voorwaarden aan ten gunste van zichzelf en van hun (toekomstige) winstgevendheid. Alleen door druk van de massa moest Instagram de wijzigingen al snel terugdraaien. Dat laat onverlet dat dit voor veel bedrijven een beproefde methode is om steeds meer (winst) uit hun gebruikers te halen.
Sinds januari hebben we te maken met de doorstart van het andere hete privacyhangijzer: het elektronisch patiëntendossier. De restanten van wat eerder door de Senaat afgeschoten was, worden nu commercieel ingezet. De vier grote zorgverzekeraars proberen huisartsen te verplichten hun systemen aan te sluiten op het landelijk schakelpunt. Dat dit beheerd wordt door een Amerikaanse multinational die op basis van de Patriot Act gegevens naar Amerika kan doorsluizen, wordt hierbij gebagatelliseerd. Gelukkig ziet de minister van volksgezondheid weinig reden tot ongerustheid.
Terug naar het terras. Waarschijnlijk staat mijn kenteken sinds mijn binnenkomst in de stad in de centrale politiedatabase en ben ik op weg naar het centrum vastgelegd op een tiental bewakingscamera’s. Moet ik dan ook maar al mijn belevenissen open en bloot op het net gooien of paranoia blijven kijken naar mijn privacy? Hoe het ook zij, linksom of rechtsom zullen de dataverzamelaars toch wel achter mijn interesses komen: of ik nu mijn foto via Facebook naar mijn Australische vrienden stuur of dat ik met Google zoek naar de verwachte zonkracht voor vandaag.
Sjaak Verdoold
