Game review: Disintegration

Platform: Windows (Steam), Xbox, PS4 (t.b.a.) / Uitgever & ontwikkelaar: V1 Interactive  / Private Division / € 50

Het verhaal van Disintegration komt erg herkenbaar over: het klimaat gaat naar de knoppen en om de impact van de mensheid op de natuurlijke bronnen terug te dringen worden de menselijke hersenpannen opgeborgen in robotlichamen om te wachten op betere tijden.

Maar een militante groep met de naam Rayonne heeft wel zin in een stukje macht grijpen en wil mensen dwingend in robotlijven duwen of anders een kogel tussen de ogen doneren.  Jij bent een outlaw, gravcycle-piloot Romer ­Shoal, en met je verzameling mede-outlaws ga je tegen de ‘red eyes’ oftewel Rayonne in.

De gravcycle is een zwevende motorfiets met wapens en helende apparaten. Je zweeft daarmee boven de slagvelden en stuurt tot maximaal vier personen aan die, al wegduikend, metalen scraps en upgradechips opduikelen en schietend door verschillende missies helpen. Met die upgradechips kun je jezelf, je gravcycle en je teamleden beter maken qua schietkracht, gezondheid, regeneratie en extra speciaal wapentuig.

Het is een shooter, maar met wel met een vleugje real­time strategy. Het is een moetje om tactisch te werk te gaan, want hersenloos aanvallen resulteert vrijwel altijd in een mislukte missie doordat je genadeloos het loodje legt. Dus benut granaten, het tijdelijk vertragen van de tijd of andere speciale skills nuttig om de vijanden te verzwakken. Stuur dan snel al je teamleden op de verzwakte vijand af om hem permanent het zwijgen op te leggen.

Zodra je doorhebt welk type aanval goed werkt voor een bepaalde vijand, werk je je systematisch door de hordes vijanden heen. De singleplayer-campagne is al leuk en uitdagend, de multiplayer oogt in theorie ook als dikke pret met verschillende modi, maar kregen we in de praktijk (nog) niet aan de praat. Hier wordt op dit moment wel hard aan gesleuteld.